Dagelijks heb ik met patiënten/hardlopers te maken die klachten hebben aan de buitenkant van de knie. De beruchte Runner’s Knee. Maar nu heb ik het zelf….en dat is toch een ander verhaal. 3 Weken geleden herkende ik de klachten al op het eind van een lange duurloop. Maar 2 dagen later was er al herstel dus het leek mee te vallen. En het kwam ook echt niet gelegen uit, want eind april had ik een weekendje gepland met 5 vrienden om de 100 km lange Hexenstieg in de Harz te gaan hardlopen (in 2 dagen). Dus er moest wel getraind worden ! Maar helaas, de volgende training zette het heftig door en liep ik mank door de praktijk. Is slechte reclame..
Maar goed, toen had ik nog 3 weken dus geen man overboord. Al die goede adviezen die ik mijn patiënten geef gelden voor mij natuurlijk niet, dus halsstarrig probeerde ik toch te blijven trainen en vol te houden. Zelfs nog advies gevraagd aan de sportarts, maar die verklaarde me al snel voor gek. ‘wat zou jij je patiënten adviseren in deze …?’ Nee, daar heb ik wat aan. Kortom, afgelopen zaterdag vond ik dat de finale test moest zijn om te kijken of ik wel verantwoord mee kon. Na 10 min ging het al zeuren en na 1.30 kwam ik strompelend thuis. Een illusie armer en een ervaring rijker. Handdoek in de ring gegooid en de ATB uit de schuur gehaald. Dan maar fietsen in de Harz. Jammer, jammer.
En dan vraag ik me natuurlijk hoe dat nou kan ? Ik doe de hele dag niet anders dan praten over preventie, trainingsbelasting, schoenen etc….en toch gebeurt het me. Nou uiteindelijk mijn schoenen maar eens goed bekeken, en inderdaad blijkt de rechterschoen (het is de rechterknie) helemaal scheef te staan ! Niets gevoeld, maar wel een feit. Schoen niet goed meer…dat meen je niet. Dat mij dat moet overkomen….hier wordt ik wel weer heel bescheiden van. Het zit in een klein hoekje.